INTERNATIONALE JURY

Younès Boucif

Younès Boucif, afkomstig uit Mont-Saint-Aignan, ontwikkelde al op jonge leeftijd een passie voor theater. In 2007 werd hij gecast als de jonge Tomer Sisley in de Canal+ serie La CommuneMuziek riep hem en de rapper verkondigde zijn proza met een eerste project getiteld Yoon on the Moon in 2017. Na het voorprogramma van zijn vriend Rilès tijdens zijn Zenith-tournee in 2019, verscheen Même les feuilles in maart 2020 op Belem Music, gevolgd door de EP Bientôt à la mode. En in 2022 brengt hij zijn eerste rapalbum uit, Identité remarquable.

Younès Boucif vervolgt ook zijn carrière als acteur. Hij werd geregisseerd door Zangro in Ramdam, een komedie in competitie op het La Rochelle TV Fiction Festival in 2017, en nam deel aan Vincent Cardona's speelfilm Les Magnétiques, die in 2021 de SACD-prijs won op de Directors' Fortnight in Cannes en het jaar daarop de César voor Beste Film.

In maart 2022 werd hij onthuld aan een breder publiek: Netflix-abonnees ontdekten hem in de serie Drôle, naast Mariama Gueye en Elsa Guedj. In 2022 speelde hij in de Amerikaanse film Lonely planet, geregisseerd door Susannah Grant, naast Laura Dern, Liam Hemsworth en Diana Silvers. Hij nam ook Cosmetic Valley op, geregisseerd door Jérémie Rozan voor Netflix France.

Basile Vuillemin

Basile Vuillemin, geboren in 1990 in Genève, is een Frans-Zwitserse regisseur die nu in Brussel woont. Hij is opgegroeid in een gezin van acteurs en hij ontdekte de filmwereld al op jonge leeftijd. Lange tijd was hij van plan om acteur te worden voordat hij naar België ging om regie te studeren aan de IAD, waar hij in 2015 afstudeerde met een master in fictiecinema.

Sindsdien heeft hij meerdere zelfgeproduceerde kortfilms geregisseerd (Le crayon, Dispersion…) waarin hij verschillende werelden onderzocht en zijn passie bevestigt voor het regisseren van acteurs in films die zowel intiem als formeel assertief zijn.

Zijn eerste kortfilm, Les Silencieux, won vele prijzen op internationale festivals, werd genomineerd voor een César en won de Magritte voor beste korte fictiefilm 2024.

Hij is nu bezig met de ontwikkeling van zijn eerste speelfilm.

Erika Sainte

Erika Sainte is een Belgische actrice en regisseuse. Ze werd bekroond met de Magritte voor Beste Actrice voor haar rol in Elle ne pleure pas, elle chante van Philippe de Pierpont. Ze heeft in films mogen werken met o.a. Léonor Serraille voor Jeune femme, Gilles Lellouche voor Le grand bain, Mark Noonan voor You’re ugly too of Vincent Baal voor Brabançonne… Ze is ook op televisie verschenen in series als J’ai tué mon mari van Rémy Silk Binisti of Les rivières pourpres met Olivier Marchal. Ze regisseerde Je suis resté dans les bois, haar eerste speelfilm met Michaël Bier en Vincent Solheid, evenals de video Queen of the desert van Raphael Germser. Ze blijft ook graag meewerken aan kortfilms die op het BSFF werden vertoond, zoals Les yeux d'Olga van Sarah Carlot Jaber en Lynx van Julien Henry.

Florian Berutti

Florian Berutti werd geboren in Brussel. Toen hij tien was, verhuisden zijn ouders naar de culturele woestijn van Picardië. Hij zocht zijn toevlucht in de VHS-collectie van de familie en ontdekte Stalker van Tarkovsky, dat zijn leven veranderde.

Op achttienjarige leeftijd, niet tot veel in staat, ging hij naar de École Nationale des Beaux-Arts. Na verschillende mislukte pogingen om naar een filmschool te gaan, schreef hij zich uiteindelijk in bij het INSAS in de afdeling Beeld. Dankzij het INSAS maakte hij zijn eerste korte film, Tristesse Animal Sauvage.

Hij werd enkele jaren colorist. Hij maakte een tweede korte film, die niemand heeft gezien.

In 2014 vroeg Claude Schmitz hem zijn eerste film Mali in Afrika te fotograferen. Sindsdien fotografeert hij auteursfilms en dat maakt hem gelukkig.

Deze biografie werd ons toegestuurd door Florian Berutti.

Mara Taquin

Mara Taquin werd op 17-jarige leeftijd ontdekt tijdens een wilde casting door regisseur Camille Mol. Sindsdien is ze te zien geweest in een dertigtal werken, waaronder kortfilms, speelfilms en series.

De actrice verscheen op het scherm in Dispersion van Nikita Trocki, de Belgische serie Ennemi public en kreeg vervolgens een rol in Hors normes van Olivier Nakache en Éric Toledano, waarmee ze naar het filmfestival van Cannes ging. In 2020 speelde Mara in La ruche en Rien à foutre van Emanuel Marre en Julie Lecoustre, waarmee ze voor de tweede keer naar Cannes ging. In 2023 is ze de dochter van Isabelle Huppert in La syndicaliste van Jean Paul Salomé en speelt ze samen met Fabrice Luchini in La Petite van Guillaume Nicloux. Mara speelt ook in Jean Xavier Delestrade's serie Sambre en Frédéric Farrucci's nieuwste speelfilm Un Mohican, waarin ze samen speelt met Alexis Manenti.

Ze is net klaar met de opnames van Laurent Micheli's nieuwste film, Nino dans la nuit.

NATIONALE JURY

Clémence Ducreux

Clémence was van jongs af aan gefascineerd door minimalistische klassieke muziek en leerde piano spelen. Al snel ontwikkelde ze een interesse in elektronische muziek.

Deze dubbele cultuur leidde ertoe dat ze afstudeerde aan de ESRA als geluidstechnicus en aan Berklee in muziek voor beeld. Ze combineert klassieke orkestrale muziek met meer synthetische geluiden en werkte mee aan een dertigtal kortfilms en schreef de soundtracks voor verschillende documentaires voor Canal+ en France TV. In 2022 had ze het geluk te mogen componeren voor Lionel Baier's film Au Sud, geselecteerd in Cannes. In 2023 won ze de Trio-, Crescendo- en SOFILM-prijzen en nam ze deel aan de 3de Personage van Marseille. In 2024 schreef ze de soundtrack voor de speelfilm Des jours meilleurs van Elsa Bennett en Hippolyte Dard en voor de serie Enjoy! geregisseerd door Lionel Metal voor France TV Slash.

Jeanne Dantoine

Jeanne Dantoine is scenarioschrijver en regisseur. Ze begon als autodidact met haar eerste korte fictiefilm Les Vagues in 2018 en ontdekte ongelooflijk veel plezier op de set. Daarna besloot ze zich toe te leggen op cinema en maakte ze verschillende kortfilms (fictie en documentaire) op basis van zelfproductie, terwijl ze studeerde voor een professionele master in scenarioschrijven, regisseren en productie aan Paris 1. Ze ontwikkelt ook een bedrijf als content creator en deelt haar culturele ontdekkingen en waarden online via een Youtube-kanaal. In 2023 lanceerde ze de LYRA-CINÉ CLUB en andere avondevenementen om het werk van vrouwelijke regisseurs en korte films te promoten in Parijs en Marseille, waar ze woont.

Maria Poliviou

Maria Poliviou heeft letterlijk het grootste deel van haar leven in een bioscoop doorgebracht! Na het behalen van een BA in Kunstgeschiedenis & Filmtheorie en een BA & MA in Dramaturgie en Performance Theorie, begon ze te werken voor het Thessaloniki International Film Festival, het belangrijkste filmfestival & culturele organisatie in Griekenland waar film centraal staat. Tijdens haar vele jaren als hoofd van Event Management voor het TIFF heeft ze tientallen hommages, spotlights en speciale medegeorganiseerd en gecoördineerd, met als specifiek doel de filmcultuur in Griekenland te cultiveren en een zo breed en divers mogelijk publiek naar de bioscopen te trekken. Ze gelooft er hartstochtelijk in dat de filmruimte kan fungeren als een onschatbare ontmoetingsplaats voor elke gemeenschap en dat filmfestivals het kloppend hart van de filmindustrie zijn.

NEXT GENERATION JURY

Eve-Laure Avigdor

Na haar studies kunstgeschiedenis en performancekunsten in Frankrijk ging Eve-Laure in 2004 naar de ULB (Université Libre de Bruxelles) voor een jaar postgraduaat in cultureel management. Daarna volgde een aantal stages, vrijwilligerswerk en verschillende engagementen in de organisatie van filmfestivals, met name het BSFF - Brussels Short Film Festival en het FIFF Namur.

Op basis van haar ervaring met distributie op het terrein ging ze in 2008 aan de slag bij het Centre du cinéma van de Federatie Wallonië-Bruxelles en het team van de Film Selectie Commissie, waar ze bijna zeven jaar verantwoordelijk was voor de ondersteuning van de productie van kortfilms.

In 2014 verliet ze de administratie om terug te keren naar het veld, dit keer in de productie, en kwam bij het Hélicotronc team als audiovisuele productie coördinator. Sindsdien is ze niet meer weggegaan!

François Marache

Na zijn studie montage aan het INSAS maakte François Marache een kortfilm, NANA! AGAIN, geïnspireerd door de maffe wereld van John Waters. Te trashy en politiek incorrect om een plaats te vinden in de conventionele distributiecircuits, nam hij het initiatief om een vertoning te organiseren om zijn korte film uit de schaduw te halen, samen met andere onafhankelijke, alternatieve, goedkope, offbeat en geëngageerde films. Het was 2005 en het 'Courts Mais Trash' festival was geboren! Van een eenvoudige filmclub staat Courts Mais Trash nu aan de vooravond van zijn 20ste editie en is het een internationale referentie geworden voor underground cinema, met meer dan 5.000 toeschouwers gedurende 6 dagen. François Marache is de directeur en programmeur, Monsieur Loyal, en sinds 2019 organiseert hij een 2de 'Queer Mais Trash' festival dat zich richt op LGBTQIA+ thema's.

Géraldine Sprimont

Géraldine Sprimont is afgestudeerd in Hedendaagse Kunst en Management in Brussel en begon haar carrière bij Need Productions in 2011. In 2015 nam ze het bedrijf over met Anne-Laure Guégan. Sindsdien hebben ze kortfilms, speelfilms, animaties en documentaires geproduceerd.

Hun laatste producties zijn Felicite van Alain Gomis (Zilveren Beer in Berlijn 2017), Nuestras Madres van César Diaz (Caméra d'or Cannes Festival 2019), Clara Sola van Nathalie Alvarez Mesen (Directors' Fortnight Cannes 2021) of Silent Voice van Reka Valerik (IDFA, FIPA, ...), of Bloeistraat 11 van Ninke Deutz (Cristal short film Annecy 2018).

Afgestudeerd aan EAVE Puentes (2016), EURODOC (2022) en SERIES WOMEN (2023), ontwikkelt ze zowel opkomende als gevestigde auteurs, met een bijzondere focus op maatschappelijke kwesties met internationale weerklank.

Nathan Duboutay

Na het voltooien van zijn proefschrift over de Tax Shelter en het behalen van zijn diploma economie aan Solvay aan de ULB, vervoegde Nathan het Versus-team als productiebeheerder, een functie op het kruispunt van zijn opleiding en zijn passie.

Hij is er altijd op gebrand om zijn vaardigheden en expertise te verbeteren, daarom volgde hij een opleiding bij La Fémis en nam hij deel aan de workshop EAVE - Ties That Bind 2021.

Sinds 2020 ondersteunt hij Jacques-Henri Bronckart in de artistieke ontwikkeling van Versus en in 2024 werd hij junior producer.

TECHNISCHE JURY

Quentin Devillers

voor de beste cinematografie in de Nationale Competitie

Quentin Devillers groeide op omringd door beeldende kunst en audiovisuele producties en ontsnapte niet aan zijn educatieve lot: de kunst van het licht inlijsten. Uniek moment van waarheid in bevroren tijd, de fotografie is een passie die hem ertoe bracht om 24 keer de waarheid per seconde als beroep te doen. Als director of photography sinds 2012 in verschillende delen van de industrie kon hij zijn eigen visie ontwikkelen, maar ook reizen en verschillende soorten licht, landschappen en culturen ontmoeten. Hij is lid van de Belgische Cinematografische Vereniging.

Damien Keyeux

voor de beste montage in de Nationale Competitie

Damien Keyeux is afgestudeerd aan de afdeling montage van het Institut des arts de diffusion (IAD) en heeft ook een master in het schrijven en analyseren van films van de Université Libre de Bruxelles (ULB). Hij is al 25 jaar hoofdredacteur.

Hij doceert montage aan het INSAS, IAD en ULB.

Fabrice Osinski

voor het beste geluid in de Nationale Competitie

Fabrice Osinski werd in 1979 geboren in Frankrijk. Hij studeerde geluid aan de ENSAV in Toulouse, waar hij een proefschrift schreef over audiodramaturgie of de verbanden tussen geluid en verhaal.

In 2004 verhuisde hij naar Brussel en werkte 3 jaar voor de RTBF. Daarna ging hij freelance werken en maakte hij veel geluidsopnamen voor creatieve documentaires en fictiefilms.

Tussen de opnames door produceerde hij geluidswerken: Bayangam Spotters, Paroles du 127 rue de la Garenne, La Tourmente. Dit jaar won hij de César voor Beste Geluid voor Le Règne animal van Thomas Cailley en de Magritte voor Dalva van Emmanuelle Nicot.